“Kudüs Türklerin değildir, biz kendimiz işgal altındayız”
“Qudus Türklerin déğildir, biz özümüz işğal altındayıq”
Min il Türkler Ortadoğu’ya höküm sürmüşler, bugün qılınçları artıq kesersiz olmuşsa da sözleri ancaq bitmiş déğil. 20-ci yüzil Türkler üçün yénilgi esaret yüzili olmuşsa da böyük Önder Atatürk’ün qurduğu Éllik (Cumhuriyet) dünya Türk tarixine ad-san salmış, Türk’ü Türk qılmış, geleceğe doğru dévrimci bir başlanqıc olmuşdur. Türk artıq qılıncı ile déğil, usu (ağlı), öz kimliği, menliği, felsefesi ile dünyaya baxacaqdır.
Türkiye: Sovétler’in dağılmasıyla 21. yüzilin Atatürk çizgisinde Türk yüzili olması kesinleşirken Türk’ün gelişmesini istemeyen qurnaz düşmenler, géçmişin qaladığı özge “daşları” yéniden Türk’ün önüne/béline qoyaraq din adı ile bu şanlı şahlanışı budamağa çalışırlar. Türkiye’de islamçıları parladaraq qulağa xoş gelen “démokrasi”, “inasanhaqları” söylemleri ile daha yéterince yétişmemiş, aydınlaşmamış, bilgisizce bilinçsizce sağ-sol idéolojisine sarılan kütleye sırıyırlar. Yéni yüzilin başlanqıcından beri islamçı hakimiyet “ixvancı” idéolojisi ile Cumhuriyet’in varlığına qesd éderek onu yozlaşdırmaya, için boşaltmaya, dağıtmaya çalışır. Bu, çağdaş tariximizin en sinsi iğrenc aşaması olsa da, ne yazıq hele de bir çoxları din adı, onda olmayan exlaq adı ile yuxuya dalmışlar. İslam adı ile din donu géydirilmiş min illik Ereb sömürü aracı, artıq başqa sömürgeci güclerin qulluğunda yéni dünya düzeni qapsamında Cumhuriyet’imizin 100 illiğinde géne bizi özümüzden özgeleşdirmeye çabalayırsa da héç bir başarı elde édemeyecek. Türk gençliği ayıq olmaqla Cumhurıyet’in getirdiği çağdaşlığın ne anlama geldiğini artıq anlayıb qavramışdır. Üstelik bütün tersliklere qarşın Cumhuriyet’in temel daşları olduqca sağlam, kültürel ürünleri de génişdir.
Bu gerçekleri bilen sömürgeci gücler Türkleri boyunduruqları altına almaq üçün yéni yöntemler ile işe girişmişler. İşğallar artıq eskisi gibi yalnız ordular ile déğil; idéolojiler (dinler), démografi değişiklikler (göçler, sürmeler, doğum oranları), borclandırmalar, kültürel yozlaşdırmalar, toplumsal ayrışdırmalar (iç qarqaşalar, baş qaldırmalar, yoxsullaşdırmalar) ile de baş tutmaqdadır. Sayılan bütün bu yöntemler bugün Türkiye’de işe qoyulmuşdur. Suriye’den getirilen milyonlarca sığıntı yalnız Türkiye’ni erebleşdirme-islamçılaşdırmaya (Ortadoğulaşdırmaya) götürmür, élesine de Suriye topraqlarını yérlilerden boşaldaraq yéni işğala – Böyük İsrail’e – uyqunlaşdırır, démek bir daş ile iki quş. Afqanlı, İranlı, Iraklı, Pakistanlı, Afriqalı… göçmenleri/qaçaqları hésaba qatmırq hele!
Türkler: Savaşlar insan yaşamının bir gerçeğidir, tarix de açıqca bunu qanıtlayır. Savaşlar yıxıma, acıya ölüme neden olursa da ara sıra qaçınılmaz olur, bu da alışqanlık üzre déyildiği gibi héç de pis déğil. Toplumlar uzun süreli durqunluqdan ayılır, düzen yénileşir, değişmeye yénileşmeye gelişmeye qapılar açılır. Yalnız unudmayalım, savaşların gelişimini güclüler belli éderler. Uduzan boyun eğmeli, bir çox üstünlüklerini udana buraxmalı, yoxsa qalıcı bir barışa ortam yaranmaz. Açıqcası güclünün egemenliği qurulmalı, buna eskilerde “fetih” de déyilib, bir sırasının adı tarixde de böyük qıvancla (iftixarla) anılır; Abdullah oğlu Muhammed’in Mekke’ni “feth” étdiği gibi.
Türkler tarix boyu aparıcı bir millet olmuşlarsa da, savaşları fetihleri dünyaya yön vérmişse de ne yazıq ağırlıqları denli (qeder) çévrelerine étki buraxabilmemişler. Bunun nedenleri özlüğünde bir araşdırma qonusudur, ancaq Türklerin arı (saf), téz inanan, doğrucul, qorxmaz, özgelere sayqı ile yanaşan éle de boşqulu (heyecanlı) olmaları Türk sosyolojisinin bir gerçeği olmaqla yanaşı onların qolay aldana bileceğini de yansıdır. Qeznelilerden beri Türkler Müselmanların qalxanı olaraq bütün savaşlarda önde olub, İslam adı ile qurbanlar vérirken Ereb Ecem (Fars) Türklerin qorunması altında bir yandan medeni gelişmelerini sürdürmüşler, obir yandan da üreyerek çoxalmışlar. Sonucda onların bölgeleri, dilleri, kültürleri çiçeklenirken Türkleri de öz içlerinde eritmeye başlamışlar (asimilasiyona uğradmışlar). Uzun illi savaşlardan, qoltuğuna vérilen “İslam’ın Qılıncı” gibi boş oxşamalardan, héç bir qazanım saqlamadan yorqun düşen Türk 19-20 yüzillerde Ereb’in Ecem’in xeyaneti ile Batı’ya, Rus’a boyun eğmeli olur. Topraqları işğal olurken özü de kiçicik bir Anadolu’ya sıxışdırılır. Bu döne, Türk’ün Qurtarıcısı – Bozqurd’u – Tanrı Dağları’ndan déğil, Selanik’den çıxır. Türk’e vurulan min illik pranqalar sökülür, dirçeliş başlayır, çağdaş geleceğe yol gösterilir, Türk’ün varlığı artıq “özgelerin” damğası ile yox, öz adı-sanı ile düyada sonsuzlaşır (ebedileşir). Atatürk yalnız Türkiye’nin déğil, O Türk’ün son qut almış Ulu Xaqanı, yalvacıdır, Türkiye de dünya Türklerinin baş qalası. Bu gerçeği anlayan sömürgeci gücler, Sovétler’in dağılmasından beri Türkleri bir daha gemlemeye çalışırlar. Bunun üçün bir yandan gérici düşünceleri, başda “ılımlı İslam” déye dini parladaraq Türkleri géne “İslam’ın Qılıncı” étmek isteyib, obir yandan da Osmanlıçılıq quruntularını (xeyallarını) körükleyerek Cumhuriyet’in qazanımlarını baltalayırlar.
İstesek de istemesek de İslam idéolojilaşmış Ereb geleneği göreneğidir, özü de “bütperest” Ereblerin; bütün yalan şişirdmelere, merhemet dini, barış élçisi démelere qarşın o zor ile Türklere yédirdilmişdir. Müselman Ereblerin Türkler ile ilk bilinen savaşları II. Xelife Osman döneminde Azerbaycan’da Xezer Türkleri ile olmuş, yalnız başarı elde édebilmemişler. En ölümcül savaşlar ise 705-715 arası Türkistan’da olmuş, bu savaşlara Quteybe bin Müslim başçılıq étmişdir. O, qeddarlıqda sınır tanımamaqla savaşa qatılmayan teslim olanları béle öldürtmüş, şeherleri yağmalayaraq qadın qızları esir alıb, cariye adı ile başqa yérlere göndermişdir. İslam tarixinde “fetih”-ler ile sonuclanan savaşlar béledir, Türkler İslam ile ilk bu savaşlarla tanış olub, Müselman olmuşlar.
İslam: Din sözcüğü Erebcede bir sıra düşüncelerin, törelerin, yasaların (hükümlerin) toplusuna déyilir. İslam özü Quran’da (İbrahim/14:4, al-Şura/42:7) déyildiği gibi bir Ereb dini, Muhemmed de o xalqa, öz dillerinde sav getiren élçidir (péygemberdir). Üstelik, “Ereb” déyimi vaxtında Mekke ile çévresinde yaşayanlara özgüdür. Bu bağlamda Quran’da daha iki ayrı sözcük göze çarpır; biri “ümmet” (İnek/2:141, Al Umran/3:104,…), obiri “millet” (İnek 130, 135, Heyvanlar/6:161, Arılar/16:25,…) dir. Orada “ümmet” değişik qebilelerden oluşan bir yönde olan (idéoloji ayrılıqları olmayan) insan topluluğudur, “millet” ise bugünkü “din” déye yorumlanan inanc anlamındadır. İbrahim milleti, İbrahim dini/dininde olanlar démekdir.
Quran, müselmanların “qutsal” kitabı, Mehemmed péygemberden sonra yazılmış bir yapıt (eser) dır, onda olan iki sure (al-Fatihe/1, al-İxlas/112) İslam’ın açıqlaması (manifestosu) sayılabiler. Quran’a “Allah’ın sözüdür (kelamıdır)” démek bir hékayeden başqa déğil; al-Fatihe’de gelen “Allah’a hemd olsun” déyimi özlüğünde dédiğimizi qanıtlayır. Néce olur da Allah özü özüne şükür édir?! Ya da héç neye ihtiyacı olmayan Allah, niye gerek “qul”-undan şükür dilesin? Başqa surede (Ebu Leheb/111) Allah kişiselleşir (şexsileşir), Ebu Leheb ile arvadını qarqışlayır. Burada olan soru ise, neden o yékelikde “merhemetli” Allah esebleşerek kişiselleşir, kiçicik ölümcül bir qulunu “başlanqıçdan (ezelden) olan”, “çağlar ötesi” Quran’da dile getirir? Bu, onun çağlar ötesi olduğunun pozulması déğil mi? Üstelik, bağışlayıcı Allah da mı kin tutar, insanlar gibi davranar mı? Quran qutsallığına qarşın çoxlu çelişkili qonuları içerir.
İslam tek tanrılı (monotéist) bir inancdır. Tanrısı Allah, İslam’dan qabaq bir sıra Ereblerin tapındığı “al-İlah” dédikleri en qutsal ya da en böyük “ilah”-ın (“büt”-ün) adından évrilen görünmez, zamana sığmaz, doğulmayan doğmayan, bilici bir yaradıcının adıdır. Bu görünmezlik onu birleşdirici qılır, démek her kes kimsenin alqısına (tesevvuruna) toxunmadan onu öz istediği büt (put) gibi alqılayabiler. Bélesine éle de bu üzden eskiden çéşidli Ereb qebilelerin bütlerinin barınağı olan Kebe, günümüze dek Allah’ın evi sayılır. İçi boş olan bu ev duvarların arxasında bu görünmezliği (birleşdiriciliği) barındırır. Dédiklerimiz, Allah’ın Ereblere özgü, qudsanan olağanüstü bir varlıq olduğunu gösterir. Ancaq, sonralar bu varlıq çéşidli müselman din adamları, daha doğrusu feqihler terefinden gélişdirerek bütün müselmanlara mal édilibdir. Al-İlah = Allah özel bir ad olduğundan çoğulu da (cemi de) yoxdur. Lailaheillelah tümcesinin anlamı: Al-İlah’dan başqa “İlah” yoxdur; démek: al-İlah özeldir tekdir, bu üzden başqa “İlah”-ları tanımlamaqda bellirleme “al” tanımlığı qullanılmaz. İnek suresi aye 163-de déyilir: “İlahınız tek bir İlah’dir, ondan başqa rehimli bağışlayan İlah yoxdur”, göründüğü gibi burada Allah sözü işlenmeyibdir. Allahu Ekber’e gelince Al-İlah=Allah en böyükdür; démek: al-İlah bütlerin en böyüğüdür. Burada kimse öz İlah’ını onunla qarşılaşdırabilmez (müqayise édebilmez), çün o hammısından böyükdür. Yalnız nedense bu déyim Türkce’ye “Allah böyükdür” déye çévrilmiş, bu ise yanlışdır.
İslam ritüéller (ayinler) ile donatılmış bir dindir, günde 17 eğilgi (rüket) namaz en başda gelenlerindendir; fıqıh (fiqh, dinsel yasalar) baxımdan da engindir, bir çoxu Yahud dini ile ortaqdır. İslam özünü önceki dinlerin devamçısı bilmekle sonuncu olduğunu da bildirir. İslam’da kahinler (ruhaniler) sinifi yoxdur, Mehemmed péygember de héç kimseni özüne “vesi” séçmemiş, “seltenetçi” şielerin uydurduğu yalana qarşın kimseni de “veli” étmemişdir. Yalnız ölümünden sonra onunla birlikde savaşan yoldaşları (Sehabeler), başsız qalan devleti yönetmek üçün öz aralarında Xelife (İslam devleti başqanı) séçgisi aparmışlar.
İslam, temel yayılımını dörd Xelife ile Emevi devleti döneminde sürdürmüşdür, génellikle savaşlar, fetihler ile. Müselman birisi: 1- Müselman ata-anadan doğulur. 2- İnanıb “keleméyi şehadet” getirir. Yalnız, günlük yaşamda bu qurallara ayqırı (ters) olan her namaz vaxtı yéniden “şehadet” getirme ritüéli vardır. Bundan elde édilen sonuc: Gerçek müselman olmaq üçün gerek günde béş yol yéniden “şehadet” getiresen; béle déğilse, onda bu günlük ritüél yérsizdir, İslam ile bağdaşmır. Neden Allah’ın varlığına inanmış birisi gerek her gün yéniden hem de ayrı vaxtlarda béş kez daha onun varlığına “şehadet” getire? Yoxsa ibadet sürekli şehadet getirmekdedir? Üstelik Quran’da olmayan bu “ibadet” bildirisi (azan) bugünkü ses tékniki ile xalqı incitmekden, azarlamaqdan başqa déğil; Erebce olması da din ile yox, başdanbaşa Erebçilik ile bağlantılıdır. Quran’la bir ilgisi olmayan azan, Yahud geleneğinden bir kopyadır, Mehemmed terefinden qoyulan bir “sünnet”-dir, déyilir.Yalnız, Mehemmed bir péygember olaraq Allah’ın dédiklerini yérine yétirmekle yükümlüdür, başqa uyqulamaları yaymaq onun ne sorumluluğuda ne de yétkisindedir, onlar dinde géçerli olabilmezler. Tersi ise İslam’ın Allah terefinden olduğuna quşqu yaradıb, Quran’ın da Mehemmed verinden olduğuna qanıt (isbat) getirer. Bunlara baxmayaraq, Ereb dilinde azan, din adı ile sürdürülen sömürünün simgesidir; bu, işğal altındakı bir ölkede işğalçı bayrağını günde béş yol göğlere çekmek gibidir.
Mehemmed péygember vesiyetinde İslam getirmeyenlerin hammısını Hicaz’dan (Mekke-Medine ile çévrelerinden) çıxardılmalarını isteyib, bélesine İslam’ın o bölgeye aid olduğunu da onaylamışdır. Daha önemlisi yaşadığı çağda (623-de) qibleni Qudus’dan (Urşelim’den) çévirib, Kebe’ni (İnek 142-4, 150) müselmanların qiblesi étmesidir. Bununla tekce üste dédiğimizi onaylamamışdır hem de açıqca Qudus’un müselmanlar üçün qutsal bir yér (şeher) olmadığını bildirmişdir. Urşelim İslam’dan önceki dinlerin qutsadığı bir yérdir, onlardan bağımsız olmaq gerekirmiş. Démek: Qudus’dan ilk vazgéçen Mehemmed péygember özü olmuşdur. Burada yanıtsız (cavabsız) qalan soru ise, günümüzdeki müselmanlar oradan ne isteyirler, yoksa İslam péygemberine mi qarşı çıxırlar?
Parçalanmalara yéni oluşumlara baxmayaraq, İslam inancı 1400 illik géçmişi ile her zaman hakimiyetde olub, arxasında olan devlet gücü ile qurallarını ritüéllerini olumlu-olumsuz toplumun kültürüne dönüşdürmüşdür. Bu sürede hakimiyet gücü éle de din adamlarının, yazarların çéşidli felsefe, sefsete, edebiyat üretimi ile öz tutucu tekelci qonumunu berkiderek qoruyubdur. Bu din sorqulayıcı bir évreyi yaşamadığı üçün dinde aydınlanma olmayıb, ilkel dogmaları ile özünü salt (mütleq) heqiqet görüb, görmeyi de sürdürür. Bu üzden alışqanlıq üzre her qonuda yuxarıdan baxmağı, qutsallaşdırdığı dogmaları ile öz gelişmesini de engelleyerek bir néçe basmaqalıb (klişeli) basqıcı sözler ile özünü üstün görüb, sürekli yérli-yérsiz qarşı düşüncelere saldırır. Bunlardan: Din, Allah, Quran, péygember, şükür, ibadet, hicab, Allahu ekber, lailaheillellah, müselman, bütperest, kafiri saymaq olar.
Ereb dilinin “ibadet” dili olması, bu dinin yalnız Ereb dini, geleneği-göreneği olduğunu bir daha açıqca qanıtlayır. Allah Ereb tanrısı déğilse, her neyi bilirse, neden bütün müselmanlar bu dilde ibadet étmelidirler? Éle de niye bu denli xalqları yaradıb, onlara değişik diller de véribdir? Yoxsa o Ereb Allah’ı olduğundan başqa dilleri bilmir mi? Yoxsa bu her kesi yaradan “qadır” “adil” Allah, Ereb ırqçılığı yapır mı? Bunların, béle olması İslam’ın dinden öteri bir siyasal arac, idéoloji olduğunu ortaya qoyur. Dinlerin yayılması qorunması zor ile déğil, hede-qorxudan asıb-kesmekden uzaq xoşgörü ile, geleceğe umud ile, inam ila saqlanmalıdır, béle olmursa o din, din déğil.
“Insanların dini olmalı” sözü klasik dinçi propagandadan başqa déğil. Japonya ile 70 il Sovét sistemi buna bir örnekdir. İnsanlara bilinc (şuur), bilgi, vicdan gerekir. Müselman toplumların géri qalmışlığı bir başa dinin hakim olması ile, Batı’nın gelişmesi de dinin hakim olmaması ile bağlıdır. Bu, Batı’da insanların dinsiz olduğu anlamına gelmemelidir, Batı’da héç bir devlet adamı Allah adı ile, péygember adı ile siyasetden danışmır, danışmağa da gerek görmür. Çün Batı’da insanlar dinin tinsel (ruhi) basqısından qurtulub, gerçeklere önem vérerek sorqulayıcı anlayışla dini, dinçi söylemleri günlük yaşamda qısıdlayıblar. Başqa déyişle çağdaş dünyada din çağı sona ermiştir, eşşek ile yük daşımağın sona erdiği gibi. Din yalnız din olmalı, siyasete girerse o artıq din déğil, sosyalizm, kapitalizm, komunizm,… gibi bir idéolojidir. İslam bu géçmişi/gédişi ile bir idéoloji éle de yiyesi olan bir idéolojidir: Erebler. Bu baxımdan İslam, Yehud dini ile ortaqdır, biri Ereb’in obirisi de Yehud’undur. Türkler İslam’da yalnız qul ya da “mevali”-dirler, bunu Türkcenin ibadet dili olmamasında açıqca görmek olur.
Sonuc:
İnsan oğlu değişik aşamaları géçerek gelişib, bugünkü dünyaya varıbdır; o, arxada buraxdığı çağlara isterse de bir daha géri dönemez. Dinler, değişik évrelerde yazıb-oxuma, düşünme yéteneği olmayan insanlara yaşayış qlavuzu olaraq bir sıra davranış ülgülerini göğsel öğretiler (telimler) déye inanc biçimide sunmuşlar. Türkler özgürlükçü ruhlarına uyqun tutucu (mühafizekar) olmayıb, ara sıra değişik dinleri de menimsemişler. Bundan dolayı onlarda “ulusal din” qavramı bir anlam daşımayıb, hökm sürdükleri toplumların inancsal anlayışlarına sayqı ile yanaşmışlar. 10-cu yüzilden, müselman olunduqdan sonra zamanla öz yaşam felsefelerinden böyük ölçüde uzaqlaşıb, Ereb-Ecem kültür çemberine girmişler. Sonucda Türk birliği zeyifleyib, müselman olmayanların böyük bir kesimi Slav’ların içinde eriyerken müseleman olanlar hakimiyetde olmalarına qarşın “İslam”-a qulluq adı ile yozlaşmış, öz dillerinden kültürleriden uzaqlaşmışlardır. Qezneliler, Kirman, İsfahan, Heleb Selcuqluları, Baburlar, Misir Memlukları… néce oldular, hara gétdiler. Türklerin müselman olmaları Türk tarixinin en böyük yénilgisidir. Türkler müselman olmasaydılar dünyanın yarısı indi Türkce danışırdı, “İslam’ın Qılıncı” olmaqla ilk özlerini – Türkleri – kesmişler.
Türk dünyası laik devletçiliği menimsemişken Türkiye’deki iqtidar bütün olanaqları ile devletin yumuşaq gücünü qullanaraq – devlet düzéyinde – Türk Éllikleri’ne (Cumhuriyetleri’ne) islamçılığı aşılamağa çalışır. Bu durum Türk Birliği’nin oluşmasına zerer vermekle başqa güclerin de bu ortamda aktif olmalarına yol açır. Çağdaş devletçilikde, yasaların olduğu yérde din greksizdir. İslam’ın ana yurdu Suudi Erebistan’da béle, Vehabi İslam’ın “ulusal din” olmasına qarşın laikliğe doğru gédilir. İran adlandırılan yér de, Fars şieliğini devlet doktorini éderek özüne “ulusal” bir İslam déyorisi (téorisi) ortaya qoymuşdur. Namaz, oruc, destemaz (abdest) gibi sözlerini béle farslardan alan İslam “fatihleri” – Türkler – bu arda neçidirler?
Atatürk olmasaydı Türklerin geleceği çoxdan qaranlıqlarda batıb, tarixe qovuşmuş olardı. Bugün béle, Xristian Balkanlar’da déğil, müselman Suriye, Iraq, İran, Afqanistan’da Türkler müselman qardaşlığı adı ile asimile olaraq yox olurlar. Türkiye’nin başına çökdürülen son 20 ilin belası, islamçılıq ixvançılıq qanseri, Türklüğün canını sararaq géne Erebçiliği canlandırmaqdadır. Ereb dünyası Qudus parangasından qurtulurken Türkiye’deki sömürgeçilerin qulluqçuları, qebile anlayışlı ümmetçiler, Suriye’de yaşandığı gibi, indi de Filistin adı ile Türkleri bir daha Ortadoğu bataqlığına sürükleyirler.
Qebile toplumunun bir ürünü olan İslam, doğuşdan beri saldırılar savaşlar ile özünü ortaya qoyub, bélesine de bir din yox, siyasal bir idéoloji olduğunu qanıtlamışdır. İslam bağnazlığı (fanatizmi) Ortadoğu’nun qanqıranı, diktatorluğun béşiğidir. Türk özüne dönmeli, İslam’ı yiyesine buraxmlaı, Türk dünyası birleşmeli, çağdaş dünya ile qucaqlaşmalıdır. Onsuz da İslam héç vaxt Türkleri özünden bilmeyibdir.
İslamcılar her ne qeder Türkiye’ni ortadoğulaşdırmaq, çağdaşlıq uyqarlıq çizgisinden uzaqlaşdırmaq isteyirlerse de bunu başarmayacaqlar. Türk gencliği yalnız Türkiye’de déğil, bütün Türk dünyasında çağdaşlıq dayanışması içinde öz ulusal varlıqlarına sıx bağlanaraq Atatürk’ün irelici vizyonunu yéniden, bu döne bütün Türk yurdlarında çiçeklendirecekler.
İslam zorba olmaqla tekelcidir (inhisarcıdır), de. İslam Allah’ının birliği diktatorluğun temel daşıdır. Bugün bütperestlik béle İslam’dan modérndir, onda doğallıq var, çéşitlilik var, yaradıcılıq var, bireycilik (individualism) var, özgürlük var.
Qudus da Türk’ün déğil. Heleb, Kerkük, Téhran, Terbiz, Herat, Qaşqar, Urumçu, Qazan, Kırım, Selanik Türk’ün qurtuluş gözleyen öz yurdlarıdır. Günéy Azerbaycan, Doğu Türkistan Türk’ün Filistini, Terbiz, Qaşger de Qudus’udur.
Hilal
Köln, Almanya
02.12.23
Bir yanıt yazın