Ankara’nın Avrupa’yla mücadeledeki hedefi, gelecekteki gündemi ticaret, ekonomik konular ve mülteci düzenlemeleri ile sınırlamaktır. Sivil toplum, akademik özgürlük ve insan hakları için giderek azalan bir alanda, AB liderleri Türkiye ile hangi stratejiyi izleyecekleri konusunda bölünmüş durumdalar.
Geçtiğimiz on sekiz ay, Türkiye’nin Avrupa ülkeleriyle ilişkilerinde kötüleşmeye tanık oldu.
Ankara ve Avrupa başkentleri arasındaki dış politika farklılıklarının listesi uzun. NATO’ya karşı düşman olan füze sistemlerinin konuşlandırılması, Doğu Akdeniz’de askeri koruma altında gaz araştırma operasyonları, Azerbaycan, Libya ve Suriye’deki savaş operasyonlarını içerir. Bölünmüş ada Kıbrıs için çözüm konusunda yeni bir duruştan bahsetmeye bile gerek yok. Aynı zamanda, Türkiye’nin hukuk devleti mimarisi, Avrupa ülkeleri ve ABD’ye yönelik her zamanki komplo temelli suçlamalarla tutarlı bir şekilde bozuluyor.
Bu arka plana karşı, 25-26 Mart AB devlet ve hükümet başkanlarının Avrupa Konseyi toplantısında, birliğin Türkiye ile ilişkisine ayrıntılı bir şekilde bakılması bekleniyor. Pek çok lider olumlu bir gündem umuyor. Diğerleri daha fazla yaptırım için tartışıyor.
Ankara, cezai tedbirlerden kaçmaya ve gündemi Avrupalıların hoşuna gidecek reformlarla doldurmaya çalışıyor. Oysa Türkiye’deki iç gelişmeler ters yönü işaret etmeye devam ediyor. Bu noktada, olasılıklar, yalnızca sınırlı bir anlaşmanın her iki taraf için de siyasi olarak mümkün olacağı yönündedir.
AB hükümetlerinin, ister ekonomik nedenlerle (Almanya, İtalya veya İspanya durumunda) ister yeni bir mülteci dalgasından korktuğu için (bkz. Bulgaristan, Almanya, Yunanistan, Macaristan) Ankara ile daha sakin, daha öngörülebilir bir ilişki istediklerine şüphe yok. Ankara ve İstanbul’da, pek çok kişi ve TÜSİAD gibi işadamları dernekleri, Türkiye’nin ana ticaret ve yatırım ortağıyla düşmanca bir ilişkinin, korkunç bir ekonomik durum, doğrudan yabancı yatırımlarında ciddi bir düşüş ve Avrupalı bazı büyük yatırımcıların Türkiye’den kaçışı karşısında savunulamaz olduğunun farkında.
Nitekim, “Yeni Türkiye” ve artan askeri gücü hakkındaki tüm konuşmalara rağmen, zor olan gerçek, ülkenin halihazırda büyük ölçüde Avrupa’nın endüstriyel ve finansal yapısına entegre olmuş olmasıdır. Türkiye, Avrupa ile başa çıkmak için çok az alternatife sahiptir ve kesinlikle sürekli düşmanca bir ilişkiye meraklı değildir.
Bu parametreler içinde mesele, olumlu bir AB-Türkiye gündeminin nasıl geliştirileceği ve her iki taraf için de ödenecek bedelin ne olacağıdır.
Bu hafta, Türk liderliği siyasi ve ekonomik reformları açıklayacak, ancak henüz ayrıntı yok. Avrupalılar daha önce bu tür vaatleri duymuşlardır, ancak söz konusu olan, Türkiye’nin demokratik başarısızlıklar listesi uzun ve gün geçtikçe arttığı için, özellikle hukukun üstünlüğü alanında bu tür vaatlerin inanılırlığıdır.
Tamamen otokratik bir hükümet sistemi artık sağlam bir şekilde yürürlüktedir. Adalet ve Kalkınma Partisi (AKP) ile Milliyetçi Hareket Partisi (MHP) arasındaki mevcut iktidar ittifakını korumak için ülkenin seçim yasasını değiştirmeye yönelik çalışmalar sürüyor. Kürt lider Selahattin Demirtaş 2016’dan beri cezaevinde. Partisi, Halkların Demokratik Partisi (HDP) kapatılmakla tehdit ediliyor.
Sonra akademik özgürlüğe ve kurumlara saldırı var. İstanbul Boğaziçi Üniversitesi’ndeki öğrenciler, siyasi olarak atanmış bir rektörü protesto ettikleri için “terörist” olarak adlandırıldı. LGBT topluluğu şeytanlaştırıldı ve üyeleri yabancı ajan olmakla suçlandı. Saygın hayırsever Osman Kavala, absürt bir şekilde devlete komplo kurmakla suçlanırken, kültür örgütü Anadolu Kültür de kapatılmakla tehdit ediliyor. Kavala’nın uluslararası üne sahip akademisyen eşi Ayşe Buğra Kavala, yabancı ajan olmakla suçlanıyor.
Üstelik, birkaç Batılı hükümet ve küresel sivil toplum örgütü üniversitede yaşananlar hakkında yorum yaptığında, Türk dışişleri bakanlığı “hiç kimse sınırlarını aşmamalı ve Türkiye’nin iç işlerine karışmamalı” diyor. AB ile olumlu bir gündem için çok fazla.
Ankara’nın Avrupa’yla başa çıkmadaki hedefi, AB ile gelecekteki gündemini ticaret, ekonomik konular ve mülteci düzenlemeleri ile sınırlamaktır. Basitçe ifade etmek gerekirse, şu anda yürürlükte olan Türkiye’nin otokratik hükümet sisteminin ve iktidardaki İslamcı-milliyetçi koalisyonun hayatta kalması, Türkiye’nin seçim sürecinin geri kalan demokratik özelliklerini ve toplumun işleyişini engellemeye dayanmaktadır.
AB’nin duruma ilişkin algısı doğal olarak Türkiye’nin tersidir: Ankara ile herhangi bir anlaşmaya, hukukun üstünlüğüne ölçülebilir bir dönüş ve askeri alanda kendinden emin bir ilişki eşlik etmelidir. Bu sadece Avrupa Parlamentosu’ndaki ve birçok ulusal parlamentodaki politikacıların değil, aynı zamanda giderek artan bir şekilde iş çevrelerinin tavrıdır.
AB, Rusya’ya muhalefet lideri Alexei Navalny’nin hapse atılması nedeniyle, veya Beyaz Rusya veya Myanmar’a nasıl daha fazla yaptırım uygulayabilir ve Türkiye söz konusu olduğunda nasıl başka türlü davranabilir? Türkiye’nin yargısı bu kadar siyasallaşmaya devam ederse, Avrupalı şirketler önümüzdeki yıllarda nasıl yüz milyonlarca euro yatırım yapabilirler?
Kısa vadede, Türkiye ve AB’nin ortak zemini, muhtemelen Türkiye’deki Suriyeli mültecilere daha fazla yardım etmek ve AB-Türkiye Gümrük Birliği’nin iyileştirilmesine ilişkin ilk tartışmalarla sınırlı olacaktır.
Yine de, iç siyasi nedenlerden ötürü, Ankara başka bir taviz isteyecektir – örneğin, Türkiye Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’ın bir Avrupa Konseyi toplantısına ya da Akdeniz’de bir tür zirveye katılması için özel bir davet. Bu, ülkenin Avrupa’nın temel değerlerini pervasızca görmezden geldiği ve alay ettiği bir dönemde Türkiye’nin otokratik eğilimlerine bir prim verme gibi zor bir soruyu gündeme getirecektir.
Ankara’nın liderliğiyle çözülmemiş pek çok ihtilaf ve AB’nin dış politika sorumlusu Josep Borrell’in Şubat ayında Moskova’ya yaptığı aşağılayıcı ziyaretten sonra, AB liderlerine Türkiye’yle yapılan zirveyi şimdilik rafa kaldırmaları tavsiye edilecek. Bunun yerine, ana ihtilaflı sorunları çözmek için çok ve sessizce çalışmaları gerekir. Onlara iyi şanslar!
Marc Pierini
Pierini, araştırmasının Avrupa perspektifinden Orta Doğu ve Türkiye’deki gelişmelere odaklandığı Carnegie Europe’da misafir araştırmacıdır.
Bir yanıt yazın